BİR TAŞ ATMAYI GÖR (2)

Müzeyyen Aydın Öztürk öğretmenim yorumunu bilerek sona bıraktım.
Birlikte okuyalım:
” Abiciğim o yılları, güzel eğitimi, nasıl da güzel anlatmışsın.
Benimde hayatımı, Hacı Ahmet (Torun) hocaya borçluyum. Görele’liydi.
Matematik profesörü gibiydi.
Tatlı sert, eğitime öğretime adamıştı kendini.
Ben de öğretmen olmaya (Hacı Ahmet) hocamdan esinlenerek karar verdim.
Kılavuzum babamdı.
Bizi okutmak için kazadaki yobazlarla mücadele veriyordu.
Babam çok aydın, ileri görüşlü, çalışkan (biriydi).
Okuyup öğretmen olmamda, Murat Kısa ve Nazife Kısa’nın çok büyük iyilikleri var.
Allah mekanlarını cennet, ruhlarını şad etsin.”
Müzeyyen öğretmenim, kardeşim Bülbül’ün, ablası da benim sınıf arkadaşımdı…
Allah rahmet eylesin, babalarımız da çok iyi arkadaştı…
Bu kısa yorum, beni yıllarca geriye götürdü…
Komşuluğun, dostluğun dolu dolu yaşandığı günlerdi o günler.
Olanaklar bugüne göre çok kısıtlıydı ama, yeterince sevgi, saygı vardı…
Tadı, tuzu vardı yaşamın…
Müzeyyen öğretmenim, İlkokul öğretmeni Hacı Ahmet Torun’u çok güzel anlatmış.
Eynesil’de uzun yıllar öğretmenlik yapan Hacı Ahmet Torun, Görele’nin Çürükeynesi (Yeni adı Sağlık Köyü’dür) Köyü’ündendi.
Çoğu kişi onu Eynesilli olarak biliyordu…
Kalender bir kişiliği vardı…
Bu güzel cümleleri okuyunca, rahmetlik Hacı Ahmet öğretmeni kıskanmadım, desem yalan olur…
Bu arada, rahmetlik Hacı Ahmet öğretmenin Görele Hasan Ağa Camisi’nde kılınan cenaze namazını anımsadım.
Cenazeye katılanların yarıdan çoğu Eynesillilerdi.
Sanki Eynesil Görele’ye taşınmıştı…
Eynesilliler, Hacı Ahmet öğretmenlerine vefa borçlarını böyle ödüyorlardı…
Allah gani gani rahmet eylesin.
Müzeyyen öğretmenim, ayrıca babasından ve Murat Kısa ve Nazife Kısa’dan da söz etmiş ve
öğretmen olmasında bunların emeği olduğunu söylemiş…
O günün koşullarında, özellikle kız öğrencilerin okutulmasında, bu desteklerin ne denli önemli olduğunu kız kardeşlerimden dolayı, biz de ailecek çok iyi biliyoruz…
Bağnaz çevrelerin yaptıkları çirkin dedikoduları duyup, nasıl duymazlıktan gelmeye çalıştığımızı hala unutamamışızdır…
Bu konuda söylenecek çok söz var ama, büyük ozan Mazuni’nin dediği gibi, “Aceb söylesem mi, söylemesem mi” bilemiyorum.
En iyisi Pir Sultan Abdal gibi, “Kalsın benim davam, divana kalsın” diyebilmek, galiba en iyisi…
Bağnaz çevrelerin yarattığı bütün olumsuz koşullara karşı bilinçli bir biçimde direnip, kız çocuklarını okutan, geçmişin o kahraman ana-babalarını saygıyla anıyorum.
Bugünün Çağdaş Türkiyesi, inanın biraz da bu kahraman insanlar sayesindedir.
Bu yazıyı yazarken, çocukları, özellikle de kız çocuklarını okutmanın dinen caiz olmadığını söyleyen din adamlarının, sıra kendi kız çocuklarına veya torunlarına gelince, nasıl tavır değiştikleri geliyor aklıma…
O günleri anımsadıkça, bu konuda toplum olarak çok büyük yol aldığımızı görüyor ve gelecek için umutlanıyorum.
Bir toplumun top yekün kalkınabilmesinin en kestirme yolu, yarının anneleri olacak kızlarımızı en iyi biçimde yetiştirmekten geçer.
Yazımı, fesbukta yaptığı güzel ve anlamlı yorumla, bu yazıyı yazmama neden olan Müzeyyen öğretmenime teşekkür ediyor ve güzel bir türkümüzün ilk dörtlüğünü yazarak bağlıyorum:
“Mektebin bacaları,
Ders verir hocaları,
Kim yarimi sorarsa,
Odur birincileri.”