BU AŞI MEYVE AŞISI (1)

İlk görev yerim, o zamanlar Görele’ye bağlı olan Akköy’dür

Bu köyde kırk gün görev yaptıktan sonra, Kuşköy’üne atandım.

Bu iki köydeki toplam hizmetim bir yıl  on bir buçuk aydır.

Yedi ay da Beyazıt Köyü İlkokulu’nda çalışmışım.

Yirmi yıl Çok Programlı Lise ve bir yıl da Görele Anadolu Lisesi olmak üzere, Görele’deki hizmetim toplam yirmi üç buçuk yıl oluyor.

Az bir zaman değil; neredeyse bir çeyrek asır.

Koca bir ömür!

İlk zamanlar araba da bulunmazdı, çalıştığım köylere çoğu zaman yürüme gidip gelirdim….

Meyve aşçılığından söz edeceğim bir yazıda bu bilgileri vermemin nedeni, yöremizdeki meyve çeşitlerini az çok bildiğimi daha iyi anlatabilmek…

Eskiden; elma, armut, üzüm, incir gibi meyvelerin ne çok çeşitleri vardı?

Babamın amcası Sihiye Ahmet, köylerden topladığı elmaları bizim kapıdaki büyük dutun dibine yığar, daha sonra da bu elmaları kamyonlara yükleyip bir yerlere götürürdü satmak için.

Çok küçük olduğum için, o elmaları nerelere götürüldüğünü bilemiyordum.

Acaba o zamanlar kaç çeşit elma vardı?

Bilen olduğunu sanmıyorum…

Çoğu neredeyse, yok oldu gitti…

Özellikle, daha yöremizde yetişen(endemik olanlar da olabilir) meyve çeşitlerinin bir bir yok olup gitmesi, biz yeterince farkında olmasak da aslında çok önemli bir konu…

(Avrupalılar olsa, bu tür meyveleri korumak için, ulusal seferberlik ilan ederler…)

Bir önlem alınmaz da bu meyve çeşitlerimizi koruyamazsak, yarın aklımız başımıza geldiğinde, dünyanın parasını döksek, daha geriye getiremeyiz.

Artık iş işten geçmiş olur…

Bu tehlikeyi gördüğüm için, Görele Çok Programlı Lisesi’ne atandığım 1995 yılından beri, kulakları çınlasın, uzun yıllar Görele, bir süre de Eynesil Halk Eğitim Müdürlüğü yapan Mehmet Menteşe’den ısrarla, meyve aşısı kursu açmasını isterdik. O da sağ olsun, bu konuda usta öğretici bulursa, kursu açacağını söylerdi.

Fakat, usta öğretici bulunamadığı için, bu isteğimiz bugüne dek bir türlü gerçekleştirilemedi.

Bu arada bazı arkadaşlarımız, kendi çabaları ile bir şeyler yapmaya çalıştılar, oldukça da başarılı oldular.

Bu arkadaşlardan biri de, bir süre birlikte çalıştığımız, değerli arkadaşım, Selahattin Kavcı’dır.

Hala meyve fidancılığı işini zevkle ve başarıyla sürdürmektedir.

Kendisini bu örnek çabasından dolayı kutluyor ve buradan da selamlarımı iletiyor; uzun ve sağlıklı ömürler diliyorum.

O da birçok insanımız gibi bir adsız kahramandır.

Emekli olunca, bu işlere daha çok kafa yormaya başladım…

Bazı ilgili arkadaşlarla yaptığımız sohbetin ana konusu, kaybolmakta olan meyve çeşitlerimiz ve bunların çoğaltılması oldu.

Bu arkadaşlarımızın başında değerli arkadaşım Fikret Gül gelmektedir.

Ünlü dübe üzümü kaybolmaktan kurtulacaksa, bunda Fikret Gül’ün yaptıklarını unutmamak gerekir.

Kendisine buradan kocaman selamlarımı iletiyor ve acil şifalar diliyorum…

Bana gelince, yapılan kuru kuru sohbetlerin bir işe yaramadığını gördüm ve bu konuyla ilgili ne yaparım diye düşünmeye başladım.

Sonuçta yapacağım çok iş olduğunu gördüm ve ilk önce aşı yapmayı öğrenmem gerektiğine karar verdim.

İşe  internette konuyla ilgili bilgilerden başladım.

Notlar aldım.

Altı yedi ayım böyle geçti…

Öğrendiklerim rüyalarıma girmeye başladı…

Aşı mevsimini neredeyse iple çekiyordum…

Hangi meyveleri aşılayacaktım?

Önce bahçemizdeki ham incirleri ve ham hurmaları aşılamayı düşünüyordum.

Bu düşüncelerimi paylaştığım aşıcılar; incire kalem aşısı uygulanmaz, ham hurmanın aşılandığını duymadık, diyorlardı.